Πριν από 135 χρόνια, ο Ιούλιος Βερν, γράφοντας το "Από τη Γη στη Σελήνη" είχε χαρακτηρίσει το αλουμίνιο: "Άσπρο σαν το ασήμι και ελαφρό σαν το γυαλί..."

Στη στροφή της 3ης χιλιετίας, το αλουμίνιο συμπληρώνει πραγματική ζωή 160 ετών περίπου, ενώ βρίσκεται σε βιομηχανική κλίμακα παραγωγής για περίπου 100 χρόνια.

Ως χημικό στοιχείο το αργίλιο, είναι το 3ο σε περιεκτικότητα στο γήινο περιβάλλον  μετά το οξυγόνο και το πυρίτιο.

Πώς εξηγείται όμως το γεγονός της τόσο όψιμης ανακάλυψης του;

Η απάντηση βρίσκεται στη μεγάλη χημική του συνάφεια με άλλα στοιχεία.
Έτσι, το αλουμίνιο υπάρχει σχεδόν παντού στη φύση, αλλά καλά "κλειδωμένο" σε χημικές ενώσεις μεγάλης χημικής ευστάθειας.

Η χρήση του ωστόσο (σε κάποιες μορφές ενώσεων του), ειναι ιστορικά τεκμηριωμένη στην Αίγυπτο και τη Βαβυλώνα.

Πρώτος ο Βρετανός Davy, υποστήριξε την ύπαρξη του αλουμινίου το 1807, ενώ ο Δανός Oerstead κατάφερε να απομονώσει το αλουμίνιο στοιχειακά. 
Το 1845, ο Γερμανός Woehler υπολόγισε το ειδικό βάρος του αλουμινίου αποδεικνύοντας και επιδεικνύοντας ταυτόχρονα μία από τις σπουδαιότερες ιδιότητες του: την "αβάσταχτη" ελαφρότητα.
Ανάμεσα στα 1855 και το 1886, ο Γάλλος Deville παρουσίασε την πρώτη χημική μέθοδο παραγωγής  αλουμινίου - πολύ ακριβή ακόμη για βιομηχανοποίηση.

Το γύρισμα της μοίρας έγινε το 1886, με την ταυτόχρονη ανακάλυψη σε Αμερική και Γαλλία της ηλεκτρολυτικής μεθόδου  παραγωγής μετάλλου από το οξείδιο του αλουμινίου (την αλουμίνα). 
Ο Αμερικανός Hall και ο Γάλλος Heroult χάραξαν το δρόμο  αργότερα μετέτρεψε σε λεωφόρο ο Γερμανός Bayer το 1888,  εξελίσσοντας την  οικονομική μέθοδο παραγωγής αλουμίνας από το βωξίτη. 

ΤΟ  ΑΛΟΥΜΙΝΙΟ 
Το αλουμίνιο ή αργίλιο είναι το τρίτο κατά σειρά στοιχείο μετά το οξυγόνο και το πυρίτιο που συναντάται στον φλοιό της γης. Το αλουμίνιο προέρχεται από το ορυκτό βωξίτης που μετά από την εξόρυξή του μετατρέπεται σε αλουμίνα και στην συνέχεια με ηλεκτρόλυση μετατρέπεται σε  μέταλλο αλουμίνιο.